Blozen met Bo | Tinderella in de online speeltuin

Dag liefste lezers, hoe hebben jullie april ervaren? Genoten van het paasweekend? Hopelijk hebben jullie het wisselvallige weer niet als vervelend ervaren. Verschrikkelijk trouwens, hoe het in ons kikkerlandje zo ontzettend kan omslaan van de een op de andere dag. Dit is overigens wel erg goed afgestemd op mijn datingleven, dat dan weer wel …

I’m not a drama queen, the drama follows me!

Daten. Daten gaat hedendaags online. Online datings-apps. Op je computer, je smartphone of je tablet.
Je ontkomt er bijna niet aan, veel mensen doen het. Sommige met succes (toevallig mijn beste vriendin en haar huidige partner – inclusief gemeenschappelijk kind. Veelbelovend dus) maar mij lijkt het tot op heden nog niet te lukken. Laten we vooropstellen dat praten via dating-apps negen van de tien keer gewoon verre van leuk is. Het gesprek start vaak (ahum; meestal!) gezellig (vrij oppervlakkig, maar hey; geef ze een kans) en eindigt bijna altijd in ‘drama’. In mijn geval dan hè. Soms komt dit door de man aan de andere kant en soms door mij – laten we daar ook maar even heel eerlijk in blijven (want heilig ben je niet, vriendin!). Maar ben ik dan serieus de enige bij wie dit soort ongein en ellende voorkomt?

Wensenlijstje

Het verneukeratieve is dat je op zo’n profiel direct alle informatie over een persoon onder ogen krijgt
(I mean; uh sorry, ik heb hier niet om gevraagd hoor!). Hoe meer informatie op dat profiel, hoe minder aantrekkelijk ik het vind om er een ‘fysieke’ ontmoeting uit te slaan. Tegenwoordig worden er ook ‘eisen-lijstjes’ gemaakt. Bizar. Dit kan toch niet normaal zijn? Waarom kunnen wij onszelf niet gewoon meer laten verrassen? Ik geef je even een voorbeeld van de welbekende ‘eisen-lijstjes’ op zo’n datingprofiel (laat ik duidelijk zijn: dit lijstje staat op één profiel, de heer schetst hier dus zichzelf én zijn potentiële droomvrouw):

Ik: reislustig, sociaal, creatief, niet roker en de ideale schoonzoon.

Nou – niks mis mee, klinkt als een leuke vent zal je denken. Maar dan ….

Jij: lief, knap, sportief, niet roker, geen kinderen, avonturier.

Herkenbaar? Dit is toch van de zotte? Ik bedoel; tuurlijk, je mag wat wegdromen bij een ideaalbeeld en hopen op een perfecte match. Maar eisen stellen? Het is geen ‘build-your-own-burger’ restaurant. Foei!

Mijn onbekende zoektocht ..

Goed, wanneer het profiel is ‘goedgekeurd’ en er vanuit beide kanten een fijn gevoel is ontstaan na wat koetjes-kalfjes praat, is het tijd voor het échte werk; de date! Uiteraard staat dit garant voor talloze slapeloze nachten en kilo’s aan gewichtsverlies, die ik er na de date (die niet was waarop ik gehoopt had) natuurlijk gewoon net zo hard weer aan vreet.

Ik merk dat het afhankelijk is van mijn ‘mood’ op die dag of ik wel óf niet mijn dating-app open. Noem het verveling, noem het ontdekken – ik noem het een ‘mood’. Ik vind het oké om even offline te zijn, niet actief in de dating wereld te duiken, maar tegelijkertijd hoop ik ergens misschien toch ook wel op een leuke vent. Gewoon leuk – leuk. Niet complex.

Dit innerlijke dilemma speelt zich regelmatig in mijn hoofd af en vervolgens struin ik het internet maar weer af, op zoek naar … ja, naar wat eigenlijk? Connectie, gesprekken, vlammen? Ben ik eigenlijk wel op zoek? En waarna dan? Een invulling voor mijn leegte vanbinnen? Ben ik leeg dan? Was ik al die tijd al niet leeg? Of zoek ik naar een invulling voor mijn verveling? – die veelal plaatsvindt op de meest bijzondere momenten, tijdstippen en plekken (ik ga vanaf heden ook wel door het leven als; toilet-swiper oftewel online wc-dater).

Mijn dating-app inbox

Een kijkje in mijn dating-app inbox (god, wat privé eigenlijk. Eh, ja hoe privé is het internet eigenlijk? En hoe privacygevoelig is een dating-app? Niet!) Dus hey; sharing is caring. Komt ie!

• ‘Volgens mij loens jij, zo ja; vind ik dit heel leuk’ – R. 46 jaar 
• ‘Stukje samen hardlopen, Bo?’ – S. 29 jaar 
• ‘Zie ik dat nou goed? Blond met een rossige gloed?’ – C. 32 jaar

Dit zijn enkele openingszinnen die ik kreeg deze week. Ik kan me voorstellen dat bepaalde openingszinnen vraagtekens bij je opwekken. ‘Volgens mij loens jij, zo ja; vind ik dit heel leuk’. Loens ik? Ik bedoel; ja als ik vermoeid ben – vast! Maar of ik chronisch scheel kijk? Dat denk ik niet. Mijn ouders hebben mij namelijk best goed afgewerkt, al zeg ik het zelf. ‘Stukje samen hardlopen, Bo?’ – Hardlopen? Ik word al moe als ik eraan denk. Laten we eerst even met een drankje beginnen, S. Oké?

En dan met als klap op de vuurpijl; ‘Zie ik dat nou goed? Blond met een rossige gloed?’. Dit is toch wel de meest charmante in het rijtje, niet? Guess again. Op mijn antwoord; ‘jazeker, rossig geboren!’. Kwam de vraag; ‘Does the carpet match the drapes’. Dit werd overigens niet zo subtiel gevraagd hoor, laten we het erop houden dat hij dit idee wel lekker vond.

Internethelden

Ik stuurde een foto van een roodharige kater die ik vond op internet met de vraag; ”Wat heeft dit poesje hiermee te maken?” Mijnheer verduidelijkte al snel welke poes hij bedoelde door drie andere synoniemen te benoemen. Wel drie erg bijzonder creatieve moet ik erbij vertellen. Hij stelde hier serieus een vraag over ‘mijn va-jay-jay’ en dan kwam ik aanzetten met zo’n rot antwoord? Wat dacht ik wel niet.

Nadat we, een soort van, woorden kregen, schoof hij de schuld op mij af. Ik had geen humor. Als ik zijn vragen ongemakkelijk of vervelend vond, mocht ik dat ook gewoon zeggen. Stiekem denk ik dat mijn humor ’too much’ voor hem was. Te scherp of intelligent? Te sarcastisch? Ik zou willen dat dit gedrag een uitzondering is, maar ik krijg er tegenwoordig veel vaker mee te maken; internethelden.

Mannen vinden zelfverzekerde vrouwen ergens toch – iets wat – angstaanjagend. Benauwend misschien? Een trap op het lulletje? (Verkleinen van het mannelijk geslacht; dat is zielig – mits het geplaatst is, dan niet. Het tampeloerisje – hè jeetje, doe ik het weer – komt in meerdere formaten. Maar lul bekt niet lekker in deze zin, dus verkleinen we hem maar; sorry heren!). Anyway; zouden mannen – misschien ook wel vrouwen – zich machtiger voelen achter hun beeldscherm dan in de échte grote mensen wereld? Ik bedoel het lijkt mij toch niet dat je C. 32 jaar dit aan de gemiddelde redhead in de supermarkt vraagt?

Tot de volgende ..

Daten is eigenlijk één groot sociaal experiment. Best leuk als je het mij vraagt. Ook verdomde spannend – soms saai én als je een beetje succes boekt op die apps houd je er bijna een dagtaak aan over. Een fulltime dater zal ik niet gauw worden, ik ben té chaotisch. Wanneer het teveel wordt, raak ik het overzicht kwijt en verlies ik mijn interesse evenals wanneer het oppervlakkig blijft. En het is vrij oppervlakkig kan ik je vertellen. Ik klaag niet; ik constateer.

Waarom had ik dat account ook alweer? Daten. Date ik het maar niet!

Voor nu staan de dating-apps even op pauze, een break. Opschonen die inbox, als een grote voorjaarsschoonmaak. En wie weet – straks weer. Of niet. Tot die tijd vermaak ik mijzelf prima hoor.

Liefs, Bo